Lechian Paradise by wstyd

Wstyd to duet z Torunia, który zaczynał jako eksperyment z pogranicza muzyki konkretnej i spoken word. Ich debiut – „Polskie obozy życia” – był osobliwym słuchowiskiem: surowym, intymnym, poetycko-gorączkowym i dość hermetycznym w formie i treści. Fakt, że na swojej drugiej płycie „Lechian paradise” postawili na piosenki można odczytywać jako złożenie broni przez szermierzy awangardy, albo jako konceptualną prowokację. Efektem jest muzyka osadzona w rytmie, gitarowa i cielesna. Cielesna w sensie, że trochę z trzewi, a trochę pod nóżkę.

Lech Nienartowicz i Rafał Derda nie grają piosenek. Oni je egzorcyzmują. W ich utworach słychać resztki snów o wspólnocie i echa krzyków z ulicznych pochodów. Polska – taka, jaką znamy z marszów, blokowisk, wiadomości – powraca tu jako duch, który nas otacza i nie chce odejść. Bity, gitara, słowo – wszystko tu pracuje jak narzędzia obrzędu, który jest jednocześnie krytyką i rytuałem.
Bohaterowie utworów Wstydu poruszają się po mapie późnego kapitalizmu, gdzie towarem może być wszystko, a rytuały zastępują myślenie.

Produkcją zajął się Szymon Szwarc z Rozwodu, który zadbał o to, by całość brzmiała jak zapis z przesłuchania. Efektem jest album rezonujący. Nie z modnymi trendami współczesnej muzyki gitarowej, ale ze społeczno-polityczną rzeczywistością.

iskariota.com